Het is december en er heerst een kerststemming. We eten ayaca’s, ham di Pasco en gooien klapchi. Nog spannender is de sluiting van de brandende landfill eind van het jaar. Afgelopen zondag stond namelijk de landfill Parkietenbos wederom in brand. Niemand kan ontkennen dat er een trend te constateren is: ieder weekend is het raak. Logisch want dan werken de toezichthouders van de overheid, alsook het personeel van de Serlimar niet. 

Door Anouk Balentina

Steeds weer sust Ursell Arends, de minister belast met de landfill Parkietenbos, de bevolking dat ze zich geen enkele zorg hoeft te maken want de landfill gaat eind van het jaar dicht. Echt waar?

Eind van het jaar is nog maar twaalf dagen. En dan tellen de weekenden, Kerst en Oudjaar niet mee. Wat gaat onze minister doen opdat inderdaad de landfill dicht gaat? Waar gaat al het afval naar toe? Conform welk beleid en welke normen zal dit gebeuren? Wat zijn de risico’s voor de buurtbewoners? Is er een risico contourenanalyse en bodemonderzoek gedaan? De minister ernaar gevraagd, onder andere via een Whatsapp bericht, levert geen concreet antwoord op.

Het personeel van Serlimar Sui Generis, de enige publiekrechtelijke instelling wettelijk belast met afvalophaal en -verwerking, beheerder van de landfill Parkietenbos, heeft van zich laten horen want ook zij weten niet of zij nog werk hebben op 1 januari 2023. Dit probleem is van andere orde dan de verwerking van afval, want het gaat hier om salarissen van het personeel, hun werk. De Landsbemiddelaar is inmiddels ingeschakeld om in deze kwestie te bemiddelen. Feit is dat ook zij niets weten wat er met de landfill en de functie van afvalverwerking gaat gebeuren. 

Een unsolved mystery: niemand weet wat er met het afval gaat gebeuren na de sluiting van de landfill. Er gaan steeds meer geruchten rond dat er wel een plan bestaat hoe in de sluiting voorzien is. Een zogenaamde blueprint. Maar de mensen die het daadwerkelijk aangaat weten van niets. Niet het personeel van Serlimar en ook niet de buurtbewoners. Allemaal direct belanghebbenden, in mooie juridische termen gezegd. Verbaasd zijn de buurtbewoners niet want dat is wel de modus operandi van deze overheid. Publieke beslissingen nemen zonder dat het publiek iets van tevoren weet. En ze dan voor een voldongen feit plaatsen. 

En wat gebeurt er met de afvalberg? Wanneer wordt die volledig afgedicht met zand opdat er nimmer meer branden zullen zijn? Of gaat er gegraven worden? U weet toch wel dat als dat gebeurt je een doos van Pandora opent waarbij de meest gevaarlijke (chemische) stoffen bloot komen te liggen, waaronder bijvoorbeeld asbest en radioactief materiaal? Dan zijn wij, buurtbewoners, er geen steek beter op geworden. Of wordt het een woordspelletje waarbij sluiting niet betekent dat er geen branden meer zullen voorkomen? Is dit weer een kans voor de vriendjes, misschien een familiebedrijf, om zich weer met miljoenen te bevoordelen ten koste van het volk? Wat is er zo geheimzinnig aan de zogenaamde blueprint dat deze verborgen moet blijven?

Als het om transparantie gaat, ben ik zeer teleurgesteld in onze minister, die toevallig ook de portefeuille van integriteit onder zich heeft. Transparantie en integriteit zijn onlosmakelijk verbonden. Aan transparantie doen is een kwestie van communicatie, van tweerichting-verkeer waarbij elk van de actoren betekenis geeft aan informatie. Transparantie is een belangrijk kenmerk van democratie. Het gebrek aan transparantie zorgt voor tanend vertrouwen in de overheid en onvrede over publieke dienstverlening. Ook voor het bevorderen van marktwerking in de publieke sector en voor het ondersteunen van de zelfverantwoordelijkheid van burgers wordt transparantie geacht een belangrijke voorwaarde te zijn.

Het wordt tijd dat de woorden integriteit en transparantie, woorden die onze Minister graag gebruikt, omgezet worden in werkelijke daden en actie. We zien graag morgen al een openbare presentatie waarin de zogenaamde Blueprint wordt gepresenteerd en wordt uitgelegd aan de direct belanghebbenden, de werknemers van Serlimar en degenen die hieronder al sinds hun geboorte onder lijden, de Parkietenbos buurtbewoners, en gezien de financiële belangen en milieu, het hele Arubaanse volk.