ORANJESTAD – In 2021 werd Anouk Balentina vergeleken met Jeanne d’Arc: een dappere vrouw, strijdend op de barricades tegen onrechtvaardigheid jegens natuur en milieu in Aruba. In haar geval ging het om de verstikkende luchtvervuiling van de Parkietenbos-stortplaats en een vuilverbrandingsinstallatie die de leefomgeving vergiftigde. Het is een donkere keerzijde van de uit de hand gelopen Arubaanse toeristische ontwikkeling, waarin de infrastructuur voor afval(water)verwerking bewust en jarenlang is verwaarloosd.

| Redactioneel commentaar

De prijs hiervoor wordt betaald door de bewoners rond de dump en incinerator, wier gezondheid is opgeofferd voor economische belangen. Voor de overheid lijkt dit een klein offer; de stemmen van een kleine groep weegt immers niet op tegen het toerisme als grootste bron van inkomsten voor het eiland. Maar Balentina neemt hier geen genoegen mee.

Als moeder van twee tieners voelt ze de aanslag op de gezondheid van haar kinderen en zichzelf. En als juriste kent ze het Arubaanse rechtssysteem—complex en vol valkuilen door de verwikkeling van civielrechtelijke, bestuursrechtelijke en strafrechtelijke procedures. Vastberaden verdiept Anouk Balentina zich in de materie en neemt ze het voortouw; een activista is opgestaan.

Haar strijd is allesbehalve gemakkelijk, getuige de vele rechtsgangen die ze doorliep: van zienswijzen en bezwaarschriften tot rechtszaken in eerste aanleg, hoger beroep, en zelfs aangiftes en klachten bij het Hof van Justitie tegen vermeende bevooroordeelde rechters. Ze schreef een indringend wetenschappelijk artikel met de titel David versus Goliath, waarin ze haar strijd tegen een machtige overheid vergelijkt met die van een dapper individu met beperkte middelen. Want terwijl de overheid onuitputtelijk gebruik maakt van publieke fondsen om door te procederen, won Balentina weliswaar haar zaken—en schiep ze baanbrekende jurisprudentie—maar haar overwinningen waren vaak bitterzoet, met tol voor haar gezondheid en privéleven.

Toch bleef ze onvermoeibaar zoeken naar wegen om haar uiteindelijke doel te bereiken: een schoon en leefbaar milieu voor haar gezin en alle inwoners van Aruba. Het Engelse gezegde If you can’t beat them, join them krijgt voor Anouk steeds meer betekenis. Ze besluit de politiek in te gaan, vastberaden om van binnenuit het systeem te hervormen.

De praktijk heeft geleerd dat een activist vaak de beste kandidaat is voor een politieke functie, omdat zijn of haar basis is opgebouwd uit oprechte passie, directe ervaring en een sterke toewijding aan het creëren van tastbare veranderingen. In tegenstelling tot traditionele politieke figuren, die retoriek mogelijk boven resultaten stellen, hebben activisten hun toewijding al getoond door actie en belangenbehartiging. Ze begrijpen de problemen van gemeenschappen op het niveau van de basis en brengen die empathie en vastberadenheid mee naar politieke arena’s.

Deze directe verbinding met de kwesties waarvoor ze strijden, zorgt ervoor dat hun beleid wordt gedreven door authenticiteit en de behoeften van het volk, waardoor ze effectieve leiders zijn die vertrouwen opwekken en betekenisvolle vooruitgang stimuleren. Psychologische en leiderschapsstudies suggereren dat mensen die worden gemotiveerd door intrinsieke waarden, zoals degenen die zich inzetten voor activisme, vaak veerkrachtiger, empathischer en effectiever zijn in leiderschapsrollen. Bovendien stappen activisten vaak de politiek in gedreven door authentieke motieven in plaats van persoonlijk gewin, waardoor hun politieke doelen beter aansluiten bij betekenisvolle sociale vooruitgang. Deze authenticiteit kan leiden tot een hoger vertrouwensniveau onder kiezers. Hun ervaring met mobilisatie en grassroots-inspanningen geeft hen ook strategische voordelen tijdens campagnes.

Ironisch genoeg hoeft Anouk Balentina zich niet eens aan te bieden aan een partij. Verschillende partijen zoeken haar juist op vanwege haar doorzettingsvermogen en de bewondering die ze als activista binnen de gemeenschap heeft gekregen. Haar uiteindelijke keuze voor een partij die nu verantwoordelijk is voor de afvalverwerking, een beleidsterrein waartegen ze jarenlang strijd voert, lijkt controversieel. Maar voor Anouk was het logisch: van binnenuit hoopt ze nu daadwerkelijk verandering te kunnen brengen in de afval- en milieuproblematiek. En mocht ze gekozen worden als parlementslid—of zelfs als minister—dan krijgt ze daadwerkelijk de kans om te werken aan wat haar het meest dierbaar is: een schoon en leefbaar Aruba.